Uit de oude doos: juni 2010
Schaatsster Annie Borckink was dé verrassing tijdens de Olympische Winterspelen in 1980. Op de schaatsbaan van Lake Placid zette ze de snelste tijd neer, wat haar een gouden medaille opleverde. Een wereldprestatie voor de geboren en getogen Achterhoekse, die haar eerste schaatssporen zette in Eibergen. Na die overwinning zei ze echter vrijwel meteen het schaatsen én ook de Achterhoek vaarwel en verhuisde naar Dronten. MIN Magazine zocht haar op.
Bij het karakteristieke Zwitserse houten chalet zijn we duidelijk aan het juiste adres. Aan de houten voorgevel hangt een grote oude schaats en de deur is beplakt met schaatsstickers. Het kan niet missen: hier woont de oud-loop-baanschaatsster Annie Borckink, de Olympische sterschaatsster uit 1980. Het is inmiddels zo’n 30 jaar geleden toen ze na de Spelen de ijzers in de hoek gooide, maar aan haar optrekje te zien is de liefde voor het schaatsen er nog altijd niet minder om. Volgens Annie gaat dat nooit meer over.
Glorieuze jaren
Het is 1980 Het jaar dat Annie Borckink de snelste tijd neerzet op de 1.500 meter op de Olympische Winterspelen in Lake Placid. Een tijd waarmee ze ook publiekslieveling Ria Visser achter zich laat. Het levert haar een gouden medaille op. Een totale verrassing voor iedereen, Annie was per slot van rekening internationaal gezien nooit meer dan een middenmoter in de schaatswereld. Annie vertelt: “Dat was zeker een verrassing. Toch wist ik dat ik minstens zoveel kans maakte als mijn concurrenten. De prestaties die ik dat jaar had neergezet waren zo slecht nog niet. Ik werd vooral afgerekend op de tegenvallende prestaties tijdens het wereldkampioenschap in Hamareen paar weken voor de Olympische Spelen.” Met haar gouden medaille liet ze iedereen versteld staan. Niemand zag haar overwinning aankomen “Mijn concurrenten werden sneller ingeschat dan ik, maar die lieten het stuk voor stuk afweten. Tot mijn verbazing reden ze allemaal geen denderende tijd. Ik was als één van de laatste aan de beurt, dus ik ging vrolijk van start. Eenmaal over de finish bleek ze de snelste tijd te hebben neergezet. “Ik was compleet overdonderd.”
Achterhoekse nuchterheid
Een gouden medaille, een prestatie om trots op te zijn. Maar Annie blijft bescheiden. “Je moet niet naast je schoenen gaan lopen, maar ik besef heus wel dat het niet voor iedereen is weggelegd”, zegt ze met karakteristieke Achterhoekse nuchterheid. “Vooral niet als je je bedenkt dat Nederland anno 2010 in totaal pas 100 medailles heeft gewonnen.” Haar medaille willen we natuurlijk wel even zien. Dat kan. Annie moet even zoeken, want ‘hij ligt ergens onder in de kast’. Niet echt een ereplekje. Na wat gerommel verschijnt een zwart doosje met daarin de blinkende trots van 1980. Die medaille leverde haar dat jaar ook de titel Sportvrouw van het Jaar op. Het was het hoogtepunt van haar carrière. “Het was een droom die uitkwam, een perfecte afsluiter van mijn schaatscarrière.” Na de Olympische Spelen stopte ze vrijwel meteen met schaatsen. “Het was mooi geweest, ik was immers al 28. Daarnaast was schaatsen destijds nog een amateursport, dus op mijn bankrekening stonden alleen maar rode cijfertjes. Het werd tijd dat ik maatschappelijk aan de weg ging timmeren”
Natuurijs
Haar passie voor schaatsen is er na al die jaren niet minder op geworden. Jarenlang trainde ze te ploeg op de kunstijsbaan in Dronten, maar die baan sloot zo’n zes jaar geleden de deuren, waardoor ze genoodzaakt was te stoppen. Samen met haar man runt ze momenteel een sportwinkel winkel aan huis waar ze diverse sportartikelen, waaronder ook schaatsen, verkoopt. “Een uit de hand gelopen hobby”, lacht ze. Zelf schaatsen schiet er daardoor soms bij mij in. We hebben nu twee hele goede natuurwinters achter de rug, dus dan loopt het storm in onze winkel en kom ik zelf maar weinig aan schaatsen toe. Haar eigen schaatsen hangen echter nog altijd niet aan de wilgen. “De ene winter schaats ik meer dan de ander, maar ik doe het nog altijd heel graag. Waarschijnlijk wordt binnenkort in Dronten de kunstijsbaan weer heropend, dan zal ik zeker weer regelmatig op de ijsbaan te vinden zijn.”
De roots
Haar favoriete schaatsplek is nog altijd steevast de Balastput, een natuurijsbaan pal aan de Groenloseweg in Eibergen. “De Balastput is voor mij zonder twijfel de mooiste schaatsplek. Deze ijsbaan ligt op nog geen 500 meter van mijn ouderlijk huis. Daar schaatste ik als klein kind al, dus op die plek liggen ook ontzettend veel herinneringen.” In de Achterhoek liggen immers haar roots: hier zette ze de eerste stappen op het ijs. “Ik was nog een kleine dreumes toen ik begon met schaatsen, ik moet een jaar of drie geweest zijn. Mijn moeder was zelf een fanatiek schaatsster, dus ook wij moesten met z’n allen het ijs op Toen ze een jaar of elf was, ontdekte Annie dat ze talent had “Met gemak won ik een schoolschaatswedstrijd & werd zelfs geadviseerd door het schoolhoofd om wedstrijden te gaan schaatsen. Daar kwam echter weinig van, in de regio waren er op dat moment nauwelijks schaatsmogelijkheden zo sportief als ik was deed ik bovendien ook tal van andere sporten. Maar schaatsen was mijn lust en mijn leven. Toen ik veertien was werd er in Eibergen een schaatsgroep opgericht. Dat gaf mij de kans om me verder te ontwikkelen in de schaatssport.
Heimwee
Zo’n 30 jaar geleden, vlak na de Olympische Spelen in 1980, verliet Annie de Achterhoek “Mijn man kreeg een baan in Dronten, dus waren we genoodzaakt te verhuizen Toch heeft haar geboortestreek nog altijd een speciaal plekje in haar hart. “Als ik in de Achterhoek kom, dan kom ik thuis. Dat gevoel heb ik in al die tijd nog niet met Dronten gehad. In Eibergen liggen immers mijn roots ik ken elke plek en elk zijweggetje” Regelmatig keert Annie terug om haar familie te bezoeken “Ik ben een kind uit een gezin van tien en ik ben de enige die de Achterhoek heeft verlaten. Dan heb je genoeg om voor terug te komen. Of ze zichzelf ooit weer terug ziet verhuizen naar haar geboortestreek, weet ze niet. “Zeg nooit nooit. Ik heb een periode gehad dat ik echt heimwee had. Maar mijn kinderen zijn hier opgegroeid, dus zo heel makkelijk zal ik niet meer weg gaan. En wie zegt mij dat ik nu in Eibergen vind wat ik 30 jaar geleden achterliet…”
___________________________________________________________________
In bed met
In Bed Met… is de rubriek van MIJN Magazine waarin een bevlogen, inspirerende of bekende Achterhoeker op informele wijze onder de aandacht wordt gebracht. Bekijk andere spraakmakende artikelen met bekende Achterhoekers via https://www.helemaalachterhoek.nl/category/mijnmagazine/in-bed-met/
