Ferdi Joly is columnist van MIJN Magazine. Velen zullen hem kennen uit de muziekwereld. Hij
schrijf t maandelijks zijn kijk op de Achterhoek of in ieder geval op onderwerpen uit onze fraaie
regio met ons delen. Dit kan over van alles gaan. Dit keer over horizon! Lees en geniet.
Het is altijd fijn als er aandacht is voor hetgeen je doet. Als er daarna waardering op volgt zou je kunnen zeggen: missie geslaagd. Maar als er een stier naar je genoemd wordt, dan weet je niet meteen de juiste houding in te nemen.
De stier ging door het leven met mijn artiestennaam: Frederik Pundroat. Ter gelegenheid van iets met die stier, een record misschien, ik weet niet meer wat, werd er een feestelijke middag georganiseerd in aanwezigheid van het gemeentebestuur. Wij, de band, waren ook uitgenodigd. Ik voelde me vereerd maar ook een beetje opgelaten. Tot dan toe wist ik niet van het bestaan van die stier.
Er was een officieel gedeelte waar sprekers waren. Tijdens dat officiële gedeelte kreeg ik een mooi ingelijste, grote foto overhandigd van Frederik Pundroat, staande in de wei. En een blauw bordje waarop: Frederik Pundroat. Waarschijnlijk door de naam, maar ik voelde hoe dan ook enige verwantschap. Een grote roodbonte stier zonder horens, met, zeiden ze, heel goed benenwerk.
Er werd wat gezwaaid met oorkondes en het geheel werd besloten met een ballontocht voor de band, het gemeentebestuur en de organisatie.
Frederik Pundroat
Er was eten en er was bier en andere drankjes. De organisator vertelde me glimmend van trots dat Frederik Pundroat het prima deed bij de vrouwtjes! Ze hadden eerst een stier gehad die Brekken Jan Manschot heette, maar dat was “neet zonnen besten!” Die was al bijtijds naar de slachter gestuurd, want “dat kon wal wat better!” Samen met de rest van het gezelschap dronken we wat, aten we wat en keuvelden we wat. Gezellig werd het. Na wat drank kwamen de onvermijdelijke platvloerse geintjes over inmiddels mijn held, de stier Frederik Pundroat. Ik hoopte dat hij nog lang van zijn leven zou genieten.
Eindelijk kwam het moment dat de ballon werd opgeblazen door middel van grote branders. Een enorme mand stond klaar om iedereen te vervoeren. In elk vakje 3 of 4 personen. Ik wist niet dat één luchtballon zoveel volk de lucht in kon heisen. Maar het lukte. Na wat georganiseer was alles aan boord. Twintig a vijfentwintig mannen en vrouwen in een grote mand stegen op.
Geruisloos en snel zoefden we naar boven. Waarna we langzaamaan koers zetten naar de horizon. De gesprekken werden overal in de mand weer hervat, de vliegangsten werden besproken, het uitzicht werd bewonderd, evenals de draagkracht van de mand. En ook de stilte, eigen aan een ballontocht werd in alle toonaarden bejubeld.
Een raadslid vroeg zich af waar we ons op dit moment ergens bevonden. “Ken uw gemeente!” klonk het vermanend uit de mond van een van de bestuurders.
Wietplantage
We kwamen over een gigantisch maïsveld met in het midden een groot groen vierkant blok. Ik stootte mijn collega bandlid aan en fluisterde: “doar, godommen an! Das een wietplantage!” En ik had het kunnen weten, hem kennende………hij verhief zijn stem en bulderde: “ Wietplantage, op half elf!” Ik dacht shiiiiit! En alle ogen gingen op half elf. Gerumoer barstte los in het mandje… Een van de gemeentebestuurders zei: “een cannabiskwekerij, dat zal toch niet….”
En de piloot, oftewel de man die de ballon bestuurde zei sussend: “nea…nea… nea….nea…nea…nea,……..dat bunt van die plaatsen in ’t land weet de boer’n gebruukt um met de trekker te kun’n dreaj’n……zeej wa vaker…..”
En de rust keerde terug in het mandje…..
___________________________________________________________________
MIJN Magazine columns
MIJN Magazine heeft columns van verschillende Achterhoekse columnisten. Ga naar https://www.helemaalachterhoek.nl/category/mijnmagazine/columns/ voor een verzameling van alle columns!
