De 56-jarige Marleen Zuidgeest kreeg deze zomer de diagnose longkanker met uitzaaiingen. Ze vertelt: “Natuurlijk wil je dit niet horen. Maar het verklaarde veel. Ik ging terug naar de wachtkamer en dat voelde heel onwerkelijk. Ik keek om me heen. Zouden er meer mensen zo’n slecht bericht hebben gekregen? En de gedachte drong zich op ‘hoe moet ik het thuis vertellen, aan mijn zoons en mijn man’?”
Marleen Zuidgeest is strijdlustig, koppig, dapper. “De ziekte gaat het zeker nu nog niet winnen”, zegt ze, “de kanker is nog ver weg. Soms denk ik er niet eens aan, maar merk dat anderen er veel meer mee bezig zijn.” Haar man Peter bleef na de diagnose een paar weken thuis. “Dat was fijn. Het moet landen, je moet wennen aan de situatie. Bovendien staan er veel gesprekken en afspraken in het ziekenhuis gepland. Nu onze vakantie voorbij is, proberen we de draad weer op te pakken. Peter is weer aan het werk en ik heb een poging gedaan om thuis wat te werken. Dat lukt nog niet echt, zeker niet na de eerste chemokuur en immunotherapie. Het kost veel energie, het voelt als topsport.”
Vakantie
Vanaf begin dit jaar voelde Marleen zich niet echt fit, ze had onder andere pijn aan het borstbeen. “Syndroom van Tietze zou het zijn. Het werd maar niet beter, de klachten bleken hardnekkig. We zijn dit voorjaar op vakantie geweest naar de Kaapverdische Eilanden en ik had me voorgenomen om veel te gaan zwemmen. Daar kwam niets van terecht, ik had er domweg de energie niet voor”, legt ze uit. “In juli werd ik doorverwezen naar de reumatoloog, er werden hart- en longfoto’s gemaakt, er bleek vocht achter mijn longen te zitten. Ik moest naar de longarts voor een CT scan en een punctie, ik ging er alleen naartoe en hoorde meteen het slechte nieuws. Je schrikt natuurlijk heel erg maar het verklaarde veel, daar kwamen dus die klachten vandaan, daardoor voelde ik me zo beroerd. Ik heb meteen doorgevraagd en hoorde dat het niet te genezen is, maar wel behandelbaar.”
“Ik was een gelukkig mens en dat ben ik nog steeds”
Cabriolet
Op de dag dat Marleen de diagnose kreeg, vertelde ze het eerst aan haar zoons en aan Peter. Daarna werden de naaste familie, vrienden en de buurt ingelicht. “Ik huil niet snel. Ik regel, ik troost, ik houd me groot. Hoe meer ellende, hoe sterker ik word. Natuurlijk geeft het verdriet, had ik het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Soms ben ik opstandig. Maar ik wil er geen foute energie in stoppen. Het is gewoon zoals het is.” Peter en Marleen gingen op deze dag een eindje toeren in de cabriolet door het natuurgebied vlakbij hun huis. Ze glimlacht: “We praten sowieso veel, maar nu hadden we natuurlijk nog meer gespreksstof.” Ze beleefden een bijzonder moment tijdens het ritje. Marleen: “Was het toeval? Een enorme tak, haast een boomstam, viel uit een boom vlak naast onze auto. Een voorbijganger merkte op: ’wat hadden jullie geluk’. Ik dacht: ‘hij moest eens weten’. Maar ik realiseerde me ineens dat het geluk niet op is. Ik was een gelukkig mens en dat ben ik nog steeds! Ik hoef niet ineens anders te gaan leven, heb alles wat mijn hartje begeert. Vanuit onze keuken kijk ik over de weilanden, zie de meesjes en fazanten in onze achtertuin. Ik heb de wereld in een doosje!”
Gezamenlijke droom
Marleen Zuidgeest heeft de eerste chemokuur en immunotherapie achter de rug. “Drie weken rust en dan gaan we er weer voor. Voor de chemokuren en immunotherapie word ik een paar dagen in het ziekenhuis opgenomen. Vooral de immunotherapie kan veel bijwerkingen veroorzaken. We hopen dat door deze kuren de ziekte stagneert”, vertelt ze. Ze kijkt rond in haar woonkeuken met veel lichtinval door de ramen aan de bovenkant. Met een zweem van weemoed zegt ze: “Peter en ik hebben een droom, om na ons pensioen naar een mediterraan land te gaan, waar het altijd mooi weer is, en daar samen een boek te schrijven.” Ze vervolgt: “Waarom zouden we deze droom niet waar kunnen maken? Ik geef de moed niet op. Wie weet kan de ziekte onder controle worden gehouden. En ik weet zeker dat ik ook met mindset een heleboel kan bereiken.”
