Iedereen heeft een uniek verhaal en juist als we fysiek afstand moeten nemen kunnen verhalen ervoor zorgen dat we ons op andere vlakken meer verbonden voelen. Als fotograaf werd Anja Onstenk geïnspireerd door collega’s die mensen vanachter de ramen fotografeerden en ze vroeg Jantien Klein Ikink als storyteller om de beelden kracht bij te zetten door het persoonlijke verhaal van de mensen op papier te zetten. Een schot in de roos, want de verhalen worden warm ontvangen.
Marchel, risicogroep
“Ik heb aan den lijve ondervonden hoe het is als je ‘s nachts op de rand van je bed zit, geen lucht krijgt en denkt dat het afgelopen is. Ik zet dus ook alles op alles om te voorkomen dat ik besmet word.
Van nature heb ik al een beperkte longcapaciteit en nadat ik met longembolie in het ziekenhuis heb gelegen, ben ik dus extra voorzichtig. Daar komt nog bij dat ik OCD heb, een angststoornis, en ik heb Asperger. Deze combinatie zorgt er in het dagelijks leven voor dat ik best snel in een isolement kan raken, omdat ik me van nature het liefst terugtrek in mijn eigen veilige bubbel. Ik heb heel veel structuur nodig. Op dit moment was ik er juist net op gefocust om mijn sociale leven weer uit te bouwen door vrijwilligerswerk te doen bij de Voedselbank en op school, waar ik ook een achtergrond in heb. De uitbraak van Covid-19 heeft dat in een klap ‘on hold’ gezet en alle lijntjes die ik net naar buiten had uitgegooid zijn als het ware weer doorgeknipt.
Toen de uitbraak in China uit de klauwen liep, had ik al snel zoiets, als dit hier ook maar niet misgaat. Al bij de eerste uitbraak buiten China werd ik super voorzichtig en hield ik afstand van mensen. In het begin merkte ik nog dat mijn omgeving het een tikkeltje overdreven vond en uiteraard kan OCD er ook voor zorgen dat je lam wordt gelegd en angstig reageert. Dus ik ging ook bij mezelf te rade, maar achteraf denk ik dat ik in dit geval toch wel gelijk had.”
Noortje, eindexamenleerling
“Dan werk je zes jaar naar een examen toe, blijkt die niet door te gaan. Dat is heel raar en ik baal er best van. Sowieso is het eindexamenjaar eigenlijk hartstikke leuk.
Een examenreisje, de laatste schooldag, gala. Het gaat allemaal niet meer door. En ook kon ik mijn achttiende verjaardag niet echt vieren. Al hadden we hier wel iets leuks op gevonden. Een drive-thru. Dus tijdens mijn verjaardag had ik een tafel buiten neergezet en kwamen vrienden en familie langsrijden. Zo kon ik ze op afstand toch nog even zien, dat was wel grappig.
Voor school hoef ik alleen nog een paar dingetjes af te ronden en een herkansing te maken. Verder is het een soort van vakantie, al kun je het natuurlijk geen vakantie noemen. Ik was liever naar school gegaan, want ik vond school altijd echt leuk. De vrije tijd die ik ervoor in de plaats krijg is fijn, maar ik mis het uitgaan met vriendinnen. We hebben al een lijstje gemaakt met alles wat we willen doen als de quarantaine over is: high teaën, bowlen, picknicken een pool party. Dat lijkt nog ver weg. We hebben nu juist net onze vakantie naar Griekenland geannuleerd.
Volgend jaar wil ik de studie ‘Docent beeldende kunst en vormgeving’ in Arnhem volgen. Op dit moment ben ik bezig met werk voor mijn portfolio maken en ik moet straks nog een toelatingsexamen doen. Dat kan waarschijnlijk pas in juni, dus tot die tijd is het heel onzeker of ik eigenlijk wel aan een studie kan beginnen volgend jaar.”
Deborah, eerste verjaardag Davi
We hadden al het idee om de eerste verjaardag van ons jongste mannetje, Davi, klein te vieren. Maar zo klein was nou ook weer niet de bedoeling. Eind vorig jaar werd ontdekt dat ik een knobbeltje in m’n borst had, het bleek borstkanker. Ik word hier op dit moment voor behandeld en het ziet het er allemaal positief uit, alleen ben ik hierdoor wel wat vatbaarder en zijn we dus extra voorzichtig met het fysieke contact met anderen. Dus ja, dat betekent een heel bescheiden feestje voor Davi. Maar het gaat zeker feestelijk worden. We gaan samen met z’n grote broer Jelte een feestmuts maken en een taart bakken.
Wat fijn is, is dat mijn moeder nu veel bij ons is om voor mij en de kinderen te zorgen waar dat nodig is. Daardoor kan mijn man Klaas zijn werk op de boomkwekerij zo veel mogelijk voortzetten. Deze periode plaatst voor ons dingen dubbelop in perspectief. Zowel mijn gezondheid, als de coronacrisis. Het maakt dat we nog meer in het moment leven dan normaal. Ik had voorheen weleens het gevoel alsof de tijd me inhaalde en dat er zoveel moet. Nu lijkt de tijd stil te staan en je gaat weer nadenken over de dingen die er echt toe doen. Samenzijn met familie en vrienden.
Ook al kunnen we niet fysiek samenzijn, wij voelen ons heel erg gesteund door alle lieve berichtjes, belletjes en kaartjes. En verder genieten we met de jongens van hutten bouwen, verven, dansen en veel lachen en grapjes maken.
Claudy, salon gesloten
In de eerste dagen dat we gesloten waren liep ik met m’n ziel onder de arm. Gelukkig ging dat gevoel ook snel weer weg, onder andere door alle lieve reacties en support van onze klanten. Ik had er tot dan toe alles aan gedaan om met de maatregelen van het RIVM open te kunnen blijven, dus als het op gegeven moment niet meer kan dan val je in een gat. Maar we hebben ondertussen van alles opgepakt en de energie is weer terug.
We maken veel filmpjes voor onze klanten om te laten zien hoe ze zelf hun haar kunnen doen, bijvoorbeeld met mooie opsteekkapsels. Hier krijgen we leuke reacties op. Verder verkopen we verfkits, zodat mensen tijdelijk zelf hun uitgroei kunnen bijwerken. Al denk ik dat deze klanten straks staan te springen om het ons weer te laten doen.
Naast de dingen die we online doen, zijn we ook lekker met de handen aan de slag gegaan. De salon is opnieuw ingedeeld, we hebben de schoonheidssalon en barbershop geschilderd, oude producten eruit en een grote schoonmaak gehouden. Daarnaast volgen we veel online trainingen voor in de kapsalon en de schoonheidssalon. Ik wil positief blijven en kijken wat we wel kunnen doen.
Sowieso is niets doen niet aan mij besteed. Ik riep al jaren dat ik m’n uren wilde afbouwen, maar dat lukte nooit. Als deze tijd me iets laat zien, dan is het hoe fijn ik m’n werk vind, dus ik denk niet dat ik straks ga afbouwen. Ik kijk juist uit naar het ‘normale werken’. De gezelligheid en het ouwehoeren. Ik hoop dat we dat kunnen blijven doen.
MIJN Verhaal – mei 2020
Uitgever – MIJN Magazine
___________________________________________________________________
MIJN Verhaal
De Achterhoek zit vol met mooie, bijzondere verhalen over mensen, verenigen en actualiteiten. In de rubriek MIJN verhaal leest u hier iedere maand over. Ga voor meer artikelen over de rubriek MIJN Verhaal naar de volgende link. https://www.helemaalachterhoek.nl/category/mijnmagazine/mijn-verhaal/. Vergeet ons ook niet te volgen op Facebook via: https://www.facebook.com/MIJNmagazine
